Speech Els Verheyen

Beste aanwezigen,


Ook van mij een hartelijk welkom op deze voorstelling van het nieuwe en vernieuwende project “de Inloopmobiel Eetstoornissen”. Als psychologe ben ik nu 2 jaar verbonden aan AN-BN. Toch ken ik de werking van de vereniging intussen ook toch al een jaar of 7-8, aangezien ik voordien als vrijwilliger mijn steentje bijdroeg. Ik heb dan ook van dichtbij kunnen meemaken hoe de vereniging vooral de laatste 5 jaar ontzettend is uitgebouwd en gegroeid.


Als we terugduiken in de geschiedenisboeken en terugkeren naar het jaar 1980, dan zien we dat de Vereniging Anorexia Nervosa oorspronkelijk startte als een zelfhulpgroep voor en door ouders van meisjes met anorexia. De naam van de vereniging is intussen veranderd en daarin merk je al dat ook mensen met andere eetstoornissen nu bij ons terechtkunnen. Het is immers niet het etiket dat belangrijk is, noch hoe het eetprobleem er nu heel precies uitziet. Maar wat wel belangrijk en voor iedereen herkenbaar is, is de voortdurende strijd rond eten en alle onderliggende problemen (perfectionisme, faalangst, angst om niet te voldoen, angst voor controleverlies en misschien wel ultiem: de angst om ten volle te leven).


Het is dankzij de dotatie van de Nationale Loterij dat AN-BN in 2005 het Inloophuis kon openen in de Blijde Inkomststraat. Dit Inloophuis is uitgegroeid tot een centrale ontmoetingsplaats, waar de meeste van onze activiteiten ook plaatsvinden: er is de vrije inloop op woensdagnamiddagen, er zijn de maandelijkse themabijeenkomsten, gegeven door professionelen die eetstoornissen behandelen en er zijn de bijeenkomsten voor lotgenoten (enerzijds momenten voor omgeving, anderzijds momenten voor mensen die zelf kampen met een eetprobleem). We zien de laatste jaren ook een verschuiving in doelpubliek: waar aanvankelijk enkel ouders de weg naar onze vereniging vonden, vinden ook steeds meer patiënten, studenten en andere betrokkenen de weg naar het Inloophuis.


Dit heeft er ook toe geleid dat we begin dit jaar onze doelstellingen nog eens scherp hebben gesteld.
Zo willen we voor mensen met een eetstoornis een laagdrempelige eerste opvang zijn en een vangnet bieden tijdens moeilijke perioden. Op ons online forum worden dagelijks gemiddeld 20 nieuwe berichten geplaatst, door mensen die op zoek zijn naar lotgenotencontact. In het Inloophuis kwamen de voorbije 3 weken 10 nieuwe mensen over de vloer, allemaal op zoek naar informatie of hulp bij hun eetstoornis. Daarnaast zijn er nog een heleboel regelmatige bezoekers. Een tweede doelstelling die de vereniging zich stelt, is het bieden van een luisterend oor voor de omgeving en een plaats waar mensen informatie en advies kunnen inwinnen bij ervaringsdeskundigen: mensen die van binnenuit weten hoe het is te leven met een eetstoornis in huis, staan andere ouders en familieleden bij met raad en daad. Voor studenten biedt de vereniging een vrij toegankelijk en uitgebreid kenniscentrum, in de vorm van een bomvolle mediatheek en een wetenschappelijke literatuurdatabank. We proberen ook op de hoogte te blijven van de meest recente ontwikkelingen. Vorige week nog was de KULeuven in het nieuws met het onderzoek naar diepe hersenstimulatie dat een veelbelovende behandeling lijkt voor mensen met anorexia. De behandeling werd tot nu toe enkel op muizen uitgetest, dus conclusies over de werkzaamheid bij mensen kunnen we nu voorlopig nog niet trekken. Tenslotte stelt de vereniging zich ook tot doel om een goede relatie te onderhouden met de professionele hulpverlening. We zijn dan ook blij dat collega Johan Vanderlinden vandaag aanwezig kon zijn. Wij bieden als zelfhulpvereniging geen therapie, wij zijn geen behandelcentrum, maar wij bieden wel een aanvullend aanbod onder de vorm van lotgenotencontact en zelfhulp. Wanneer we mensen kunnen motiveren om meer hulp in te schakelen, verwijzen we hen door naar de professionele hulpverlening.

Zien wij zelf een verklaring voor het groeiende succes van de voorbije jaren? Wel, ten eerste zijn er natuurlijk onze ervaringsdeskundige vrijwilligers die goed werk leveren. Hoe zij in staat zijn om hun eigen, vaak moeilijke, ervaringen in te schakelen om anderen te steunen, is echt fantastisch om te zien. Sommigen zijn telefonisch beschikbaar voor vragen, anderen zetten zich in op het online forum, nog anderen verzorgen het lotgenotencontact en nog anderen werken eerder achter de schermen. Allemaal zijn ze nodig om een vereniging draaiende te houden. Ik wil hen bij deze allemaal nog eens extra bedanken voor hun inzet en voor de fijne en deugddoende samenwerking.
Daarnaast is er natuurlijk ook gewoon de maatschappelijke context. Laat ons vooral heel nederig zijn en ons bewust zijn van het feit dat er in elke klas in de laatste graad van het middelbaar wel gemiddeld 1 op 20 scholieren te kampen heeft met een ernstig eetprobleem. Uit recente cijfers blijkt trouwens dat in België 1 op 10 vrouwen tussen 10 en 30 jaar ooit geconfronteerd wordt met een eetstoornis. Met andere woorden: eetstoornissen komen niet enkel voor in de danswereld en bij mediafiguren of “in de boekskes”. Het is een psychische ziekte die heel wat jonge meisjes en vrouwen én ook mannen treft. Het aantal familieleden, vrienden en opvoeders dat met de problematiek geconfronteerd wordt is hier nog een veelvoud van.

En om al deze mensen goed te kunnen bereiken en hen vooral ook “op tijd” te kunnen bereiken, is het nodig dat wij onszelf nog meer zichtbaar en kenbaar maken. Vandaag zitten we in Leuven, maar ook op heel wat andere plaatsen is er vraag naar lotgenotencontact en informatie. Vandaar de keuze voor een Inloopmobiel Eetstoornissen. Met deze Inloopmobiel zijn we in staat om heel Vlaanderen rond te gaan, om op verschillende plaatsen lotgenotencontact te organiseren en te ondersteunen, om mensen te informeren en zo nodig gericht door te verwijzen naar hulp.


We kunnen dus wel besluiten dat een vereniging als AN-BN een belangrijke functie heeft in onze samenleving. En de manier waarop zij werkt, kan ervoor zorgen dat mensen zich sneller bewust worden van het feit dat er een eetprobleem “roet in het eten komt gooien”. Hoe sneller mensen zich ervan bewust zijn, hoe sneller ze hulp inroepen en hoe groter de kans om volledig te genezen. En dat is waar wij naar streven en wat onze slogan ook mooi verwoordt: “Laat je leven niet langer leiden door een eetstoornis!”